سینه اش سینه پر درد و بسی رنجور است

خانه اش کلبه خفاش و به شب ممهور است

جامه ای نیست به تن "جز غم و حیرانی و درد

می ندانم ز چه رو دولت او مهجور است

من به خاک و قدمش چهره بسی فرسودم

در کلامش همه جا صلح و صفا منظور است

رهگذاری که ندارد خبر از عالم غیب

غم و رنجیست فراوان که در او منشور است

در بهاران ز چه رو بلبل مستش نبود

وز چه در طالع او عیش و طرب مقهور است

سخنی دارم و پرسم همه شب با زاری

که چرا غصه به هر سیم تنی منصور است

از برای دل او هر شب و هر روز عماد

به سر سجده بود چون طلبش منظور است .